(110) blînd (rom. blând) питом [pridev] blînd (blîndă) (mn. blînḑ, blînđe) [akc. blînd] (prid.) — ① (za životinje) pitom, krotak, umiljat, koji dopišta da se miluje, i da se hrani iz ruke ∎ purśelu al blînd điluok sî kulkă, kum puń mîna pi ĭel — umiljato prase odmah legne, čim staviš ruku na njega ② (za čoveka) miran, staložen, blage naravi ∎ kopilu ĭe blînd, kî ĭ-am aratat žuarda — dete je mirno, jer sam mu pokazao prut ♦ var. mn. blînz, blînž (Valakonje, Savinac, Lubnica, Šarbanovac, Zlot) ♦ supr. spariĭuos [Crn.] ♦ dij. var. supr. sîrbaćik ♦ (demin.) blînduț (blînduță), ♦ var. (ž. r.) blîndușîkă ∎ puĭkiță blîndușîkă — umiljato pilence [Por.] ∞ înblînḑî
|