(2158) urĭake (rom. ureche) уво [imenica] urĭake (mn. urĭekĭ) [akc. urĭake] (i. ž.) — ① (anat.) uvo, organ čula sluha kod čoveka i životinja ∎ uomu are duauă urĭekĭ — čovek ima dva uva ∎ baba ĭe surdă, n-auđe la o urĭake — baba je gluva, ne čuje na jedno uvo ∎ kînd n-am șćut sîrbĭașće la șkuală, daskîlu m-a batut șî m-a tras đi urĭekĭ — kad nisam znao srpski u školi, uičitelj me je tukao i vukao za uši ∎ gaura urĭeki — ušni kanal ∎ muoișća urĭeki, în ĭa sa puńe śerśelu — ušna resa, u nju se stavlja minđuša ② ušice, delovi predmeta ∎ urĭakĭa akuluĭ — iglene uši ∎ vasurļi kare sînt fakuće să ļi ĭa uomu-n mină, or să ļi dukă, au urĭake: uala, șărpĭa, kuafa, kaldarĭa, kazanu — sudovi koji su pravljeni da ih čovek uzima u ruke, ili da ih nosi, imaju ušice: lonac, šerpa, kofa, bakrač, kazan ③ (bot.) predmetak u složenim imenima raznih biljaka ∎ urĭakĭa-babi, urĭakĭa-lupuluĭ, urĭakĭa-uoĭi ... — babino uvo, vučje uvo, ovčje uvo ... ♦ var. urĭakĭe [Por.]
|