(266) ală (rom. hală) ала [imenica] ală (mn. aļе) [akc. ală] (i. ž.) — (demon.) ① ala, proždrljivo mitsko biće, neman ∎ lumĭa vrodată tare a krĭeḑut kă pi pomînt traĭesk aļe, ńiska-ĭ insă marĭ, urîće șî rîaļe — ljudi su nekad jako verovali da na zemlji žive ale, neka velika, zla i ružna bića ② biće velike snage ∎ s-a puvestît k-a veńit vro ală đi uom, atîta đi tare đi ńima n-a putu să-ĭ șća-n drum — pričalo se da je došla neka ala od čoveka, toliko jak da mu niko nije mogao stati na put ③ (fig.) čovek koji je neumeren u jelu, proždrljivac ∎ nu lukră ńimika, da manînkă ka ala — ne radi ništa, a jede ko ala ♦ var. hală [Por.] ④ nemoralna žena [Crn.]
|