(3189) vĭașćid (rom. veșted) увенуо [pridev] vĭașćid (vĭașćidă) (mn. vĭașćiḑ, vĭașćiđe) (prid.) — (zast.) uvenuo ① (bot.) uvenuo, sasušen, sparušen ∎ sa ḑîśe kî ĭe vĭașćidă đi vro fluare kare ĭe paļită đi brumă or uskată đi sîaśită — kaže se uvenuo za neki cvet koji je opaljen slanom ili sparušen sušom ② (color) bled, bezbojan ∎ n-a fuost farbă đ-ažuns, șî pînḑa a ĭeșît vĭașćidă — nije bilo dovoljno boje, pa je platno ispalo bledo ③ (psih.) tužan, savladan bolom; slomljen ∎ dupa śe l-a lasat fata, ku ḑîļiļi a fuost vĭașćid, șî la tuoț s-a vaĭtat kî-ĭ ińima frîntă — kad ga je devojka napustila, danima je bio tužan, i svima se žalio da mu je srce slomljeno ♦ sin. uskat [Por.]
|