(699) bîăl (rom. băl) бео [pridev] bîăl (bîălă) (mn. bîăļ, bîăļе) [akc. bîăl] (prid.) — ① (color) svetlina boje, valer; svetloplav, svetlosmeđ ∎ vînît bîăl — svetlo plav ∎ galbin bîăl — svetlo žut ♦ sin. alburiu, albaćik, albastru ② (za čoveka) plav, plavog tena, plave ili bele kose, uopšte: svetle puti; po toj osobini davali su se nadimci koji su često, vremenom, postajali porodična prezimena ∎ Baba Bîăla a fuost vrîžîtuare kunoskută — Baba Bela je bila poznata vračara ∎ Boža Beļa a țînut kafană în Arnaglaua — Boža Beli držao je kafanu u Rudnoj Glavi ♦ sin. (pej.) biļeuz — belko, belja ③ var. bala, nadimak Bala, (mn. Baluońi — Balići ), familija u Rudnoj Glavi ∎ Truță Bala — Petar Balić ④ (augm.) (m. r.) balan, (ž. r.) balană (mn. balańi, baluońi), (antr.) Balan, Balańi, Balańeșći — Balan, Balani, Balanešti (Balanovići) ⑤ (za životinje, ovce i goveda) belog runa, bele njuške, bele kože ♦ var. bîălă, baluță, balușă, balură [Por.] ∞ beļi
|