(715) bun (rom. bun) добар [pridev] bun (bună) (mn. buń, buńe) ① (prid.) — dobar ∎ buna ḑîua — dobar dan ∎ buna sara — dobro veče ∎ bun pomînt — plodna zemlja ∎ uom bun — dobar čovek, dobričina ∎ bun lukru, să fĭ sînatos — srećan rad, da si živ i zdrav [Hom.] ∎ (izr.) bun ku al naruod sînt fraț — dobar i lud su braća ∎ puoptă bună — prijatno (izr. za stolom, pre početka obeda) ∎ fraće bun — rođeni brat ∎ suoră bună — rođena sestra ∎ ăl gasîĭ în vuoĭa bună — našao sam ga dobro raspoloženog [Por.] ② (pril.) dobro, razume se, da, tako je, u redu je ∎ bun, atunśa ń-am vorbit — dobro, onda smo se dogovorili ∎ pă, bun, kînd ḑîś tu, aĭ să fiĭe așa — pa, dobro, kad ti kažeš, neka bude tako ∎ bun, bun, nu trăbe să-m spuń đi dîdauorĭ — dobro, dobro, ne treba dvaput da mi kažeš [Por.]
|