   
 |
|
(1870) fată2 (rom. fatum)  usud [imenica]fată2 [akc. fată] (i. ž.) — (izob.) (demon.) usud, sudbina; demon sudbine ∎ lumĭa s-a zuĭtat đ-asta vuorbă, s-a pastrat numa pin žuramînće șî blastîame — ljudi su zaboravili ovu reč, sačuvala se samo u psovkama i kletvama [Por.] ∞ fată (psov.) Futuĭ fata-n kur! (skr.) Fata-nkur! — ’Bem ti sudbinu u dupe! ◊ Futuĭ fata śe l-a fatat! — ’Bem ti sudbunu koja ga je stvorila! ◊ Futuĭ fata mînsa!* (skr.) Fata mînsa. — ’Bem ti majčinog usuda! (kom.) Psuje se usud koji je stvorio majku koja je rodila psovanu osobu. *mînsa < mumînsa < mumi + ńi + sa [Por.] Etimologija: lat. fatum Grupa reči: Mitologija, demonizam i narodna književnost [=40 pojmova] Reč zapisao: Durlić Mesto: Rudna Glava Opština: Majdanpek Područje: 05 Munćani (Porečani) IZ RUMUNSKIH REČNIKA: www.dexonline.ro I DRUGE NAUČNE LITERATURE FÁTUM s.n. (Liv.) Destin, soartă; fatalitate. [< lat. fatum]. Sursa: DN (1986) Link : fatum |
Dopunska pretraga
|
aa ăă bb țț čč ćć dd ḑḑ ğğ đđ ďď ee ff gg hh ii îî ĭĭ kk ll ļļ mm nn ńń oo pp rr ss şş śś tt ťť uu vv zz žž źź |
||||
 |
 |
|||
|
|
||||
 |
||||