     
 |
|
(3178) strîga (rom. striga)  dozivati [glagol]strîga (ĭuo strîg, ĭel strîgă) [akc. strîga] (gl. p. ref.) — ① dozivati nekog glasno ∎ a strîgat kît a putut măĭ tare, ama ńima nu l-a auḑît đi vînt — dozivao je iz sveg glasa, ali ga niko nije čuo od vetra ② nazivati, imenovati, oslovljavati ∎ tuoț în sat ăl strîgă Pîătru, da ĭel ĭe la karće Ĭanku — svi ga u selu zovu Petar, a on je kršten kao Janko ∎ n-a vrut ńima s-o strîźe kî ĭe kurvă, șî s-a-ntuors la mumî-sa — nije htela da je iko naziva kurvom, pa se vratila majci ∎ baba n-a sufarat pi ńima s-o strîźe „babă” — baba nije trpela nikog da je zove „baba” ♦ sin. kema, zbera [Por.] (izr.) Kum ma strîgă? - Mamaļigă! Kum ma kĭamă? - Sorbiḑamă! — Kako me viču? - Kačamakalo! Kako me zovu? - Čorbosrkalo! (Iz neke šaljive priče, zapis: Durlić, čuo u detinjstvu, Rudna Glava) [Por.] (Uporedi i šaljivu pitalicu). Etimologija: lat. *strigare> (< strix, -gis „bufniță”). Grupa reči: negrupisano [=691 pojam] Reč zapisao: Durlić Mesto: Rudna Glava Opština: Majdanpek Područje: 05 Munćani (Porečani) IZ RUMUNSKIH REČNIKA: www.dexonline.ro I DRUGE NAUČNE LITERATURE STRIGÁ vb. 1. a țipa, a urla, a zbiera, (înv. și reg.) a toi, (înv.) a chema. (~ cât îl ținea gura.) 2. a răcni, a țipa, a urla, a zbiera, (reg.) a țivli, (Transilv.) a puhăi, (Transilv. și Maram.) a țipoti, (fam. fig.) a se sparge. (~ de durere.) 3. v. vocifera. 4. v. răsti. 5. v. chiui. 6. v. exclama. Sursa: Sinonime (2002) Lat. *strigare (< strix, -gis „bufniță”). Link : striga |
Dopunska pretraga
|
aa ăă bb țț čč ćć dd ḑḑ ğğ đđ ďď ee ff gg hh ii îî ĭĭ kk ll ļļ mm nn ńń oo pp rr ss şş śś tt ťť uu vv zz žž źź |
||||
 |
 |
|||
|
|
||||
 |
||||