| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
DOLJAŠNICA (768 st.), ratarsko-stočarsko (50,9% agrarnog st.) seosko naselje zbijenog tipa, na (180 m) obalama (najveći deo na desnoj) potoka Plandište, desne pritoke Češljobarske reke, u podnožju ŽUTOG brda (186 m), 19 km južno od Velikog Gradišta. Površina atara iznosi 1.063 ha. Geografsko nme, po predanju, vezuje se za dolinski položaj. Nepravnlnog je okruglastog oblika. Savremeni fizionomski razvoj ostvaruje se u uporedničkom pravcu, ka istoku, duž prilaznog puta prema drumu Veliko Gradište- Makce. Ubraja se u stara sela. Pominje se u Braničevskom tefteru iz 1467, kada broji 30 kuća, a 1892. nma 187 poreskih glava (1921. - 820 žitelja). St. je srpsko - 99,6% (slavi Sv. Jovana. Đurđevdan, Petkovicu, Mitrovdan, Aranđelovdan, Nikoljdan i dr.). Indeks demografskog starenja (is) kreće se u rasponu od 0,7 (1961) do 1 (1991). Pravoslavna crkva posvećena Sv. Marku izgrađena je 1998. god. Električnu energiju dobija 1953, a vodosnabdevanje je indivndualno (67,8% domaćinstava preko sopstvenih vodovoda, 30,8% iz kopanih bunara i dr.). Ima MK. Poznata je po savremenom pečalbarstvu (privremeni rad u Austriji, Nemačkoj, Švajcarskoj, Francuskoj, Italiji, Švedskoj i dr.). • Izvor/Source: Geografska enciklopedija naselja Srbije / pod rukovodstvom Srboljuba Đ. Stamenkovića Beograd : Geografski fakultet Univerziteta : Agena : Stručna knjiga, 2001, e.j. Doljašnica |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
S T A T I S T I K A
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
G E O G R A F I K A
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
LEGENDA: = vlaško = Vlasi i povlašeni Srbi = mešovito = romska mahala = bajaško (Romi) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
1) Prvi popis u Srbiji u kome se beleže Vlasi kao posebna etnička kategorija sproveden je 1850. godine. Broj njihovih "kuća" i "duša" obradio je i objavio Jovan Gavrilović, vidi Гласник Друштва србске словесности, св. 4, Београд, 1852 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
2) Broj Vlaha na popisu iz 1866. obradio i objavio statističar Vladiomir Jakšić, u delu: В. Якшич, О племенном составе населенiя в Княжестве сербском, Типографiя Майкова, С. Петербург, 1872 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
3) Od Berlinskog kongresa (1878. g.) do kraja II sv. rata, sve administracije Srbije, Kraljevine SHS i Jugoslavije, smatrale su Vlahe Rumunima, i tako su ih tretirale u svojim zvaničnim državnim popisima! | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Broj pogleda : 747 |
aa ăă bb țț čč ćć dd ḑḑ ğğ đđ ďď ee ff gg hh ii îî ĭĭ kk ll ļļ mm nn ńń oo pp rr ss şş śś tt ťť uu vv zz žž źź |
||||
|
||||